معین چهری-لحظه ها

بسم الله الرحمن الرحیم

نیست درعالم زهجران تلخ تر   /    هر چه خواهی کن ولیکن آن مکن

"در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد" صادق هدایت/بوف کور.

حقایق جزیی جدا نشدنی و غیر قابل انکار در زندگی هستند که به هیچ وجه نمیتوان آن ها را منکر شد،اگر چه باورشان می

تواند خیلی تلخ یا شیرین باشد و یاد بعضی از آنهازجر دهنده،اما نهایتاً اینکه: الله و اکبر-خدا را شکر.روزها و شب هایی که

باید بگذرانیم و پا به پای حقایق حرکت کرد و رفت.حالا بستگی دارد که چگونه با زندگی کنار می آئیم و چه استدلالی برای

هرکاری می آوریم.!امروز برای من اتفاقی افتاده و شاید فردا برای کس دیگری باشد. نگاهی که به اطراف خودمان می اندازیم

میبینیم بین این همه افرادیکه مثلاً آدم هستند چگونه فقط بعضی هایشان" انسان " اند! شاید یکی از دلایل ناراحتی

(غمگینی) شخص خودم " انسانیت " "بعضی ها" بود  که واقعاً از عمق وجودم تحت تاثیر قرار گرفتم و از این همه " انسانیت "

واقعاً شرمنده شدم.خب از طرفی دیگر هم به شدت تحت تاثیر دوری و مسافرت عزیزی بودم که واقعاً و قلباً از این دوری بسیار

کوتاه ناراحتم.

به قول شیخ اجل: "غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟   به طاقتی که ندارم کدام بار کشم"

!الان باید چه بنویسم؟ . در هر صورت روزها می آیند و می روند-این یعنی قانون الهی،یعنی قانون طبیعت.

            " مرغ باغ ملکوتم،نیم از عالم خاک     دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم".

البته نباید فراموش کرد که انسان با "امید" زنده است.و خدا می داند اگر این امید به آینده ای خوب و خوش نبود،چه اتفاقاتی

منتظر آدمی است.ما هم مثل بقیه بسیار امیدوار به آینده ای روشن در ظل توجهات الهی ، ولی عصر(عج) و نظر نیک سفر

کردگان عزیزمان هستیم-انشاالله که روزگار خوش باشد و حال دوستان هم خوش باشد.(بالاخص داداش 

کوچکتر ولی بزرگوارمان).بالاخره زندگی با خوشی ها و نا ملایماتش می گذرد-همه انتظار دارن که همیشه بخندیم، ولی به

قول معروف:

"همه گویند فلانی ناله کم کن   /    ته آیی در خیالم،چون ننالم"

انشاالله که نظر نیک همه به زندگی مان باشد، الهی آمین.